Skopiuj link
Podstawa oddelegowania
Cechą charakterystyczną „pracownika oddelegowanego” jest tymczasowy charakter wykonywania przez niego pracy za granicą. Najczęściej praktykowanymi sposobami „wysyłania” pracobiorców są polecenia wyjazdów służbowych (tzw. podróże służbowe) lub aneksy do umów o pracę zmieniające tymczasowo miejsce wykonywania pracy, zwane czasem „aneksami eksportowymi”. Mając na uwadze m.in. linię orzeczniczą SN wydaje się jednak, iż bardziej prawidłowym rozwiązaniem jest tzw. oddelegowanie polegające na czasowej zmianie miejsca wykonywania pracy, chociażby ze względu na cechę incydentalności podróży służbowych.
Potwierdza to Sąd Najwyższy w jednym ze swoich ostatnich wyroków – z dnia 14 listopada 2013 r. wydanym w sprawie II UK 204/13. Wynika z niego, iż „(…) potwierdzenie okoliczności wykonywania pracy za granicą na podstawie czasowego oddelegowania wyklucza możliwość zakwalifikowania tej sytuacji jako podróży służbowej (…)”.
Prawo właściwe w okresie oddelegowania
Co do zasady pracodawcy prowadzący działalność w Polsce zatrudniając pracowników (polskich lub cudzoziemców) stosują polskie przepisy prawa pracy. Tak więc zasadniczo pracobiorca w okresie swojego zatrudnienia będzie podlegał m.in. polskiemu kodeksowi pracy.
Wyjątkiem są sytuacje, w których pracownik przez określony czas wykonuje pracę w innym państwie członkowskim UE w ramach tzw. oddelegowania. W tym okresie będą miały zastosowanie regulacje Dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. Oznacza to, iż wobec pracownik delegowany będzie podlegał przepisom państwa przyjmującego, co wynika wprost z art. 3 Dyrektywy. Dotyczy to 8 obszarów prawa pracy wymienionych w tym artykule, m.in. minimalnych stawek wynagrodzeń za pracę w państwie, do którego pracownik jest oddelegowany.
Ubezpieczenia społeczne
Niezwykle istotną kwestią, której absolutnie nie można pominąć są ubezpieczenia społeczne. W tej materii należy sięgnąć do rozporządzenia Parlamentu i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1; Dz.U.UE-sp.05-5-72).
W świetle art. 12 ust. 1 rozporządzenia, osoba wykonująca działalność jako pracownik najemny w państwie członkowskim w imieniu pracodawcy, który normalnie prowadzi tam działalność, a która jest delegowana przez tego pracodawcę do wykonywania pracy w innym państwie członkowskim w imieniu tego pracodawcy nadal podlega ustawodawstwu pierwszego państwa członkowskiego, pod warunkiem, że przewidywany czas takiej pracy nie przekracza 24 miesięcy i że osoba ta nie jest wysyłana po to, żeby zastąpić inną osobę.
Koniecznym jest jednak uzyskanie tzw. druku A1 czyli zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej.
