Przerwa na karmienie piersią nie musi być… przerwą

Do skorzystania z przedmiotowego uprawnienia z reguły wystarcza oświadczenie pracownicy wskazujące na potrzebę karmienia dziecka piersią. Niemniej jednak pracodawca może wymagać, aby potrzebę tę pracownica potwierdziła odpowiednim zaświadczeniem lekarskim.

Aktualnie obowiązujące przepisy nie ustanawiają końcowego terminu, do którego pracownica może korzystać z omawianego uprawnienia. Jest ono limitowane wyłącznie fizjologiczną potrzebą stosowania tej formy karmienia dziecka, co w razie jakichkolwiek wątpliwości ze strony pracodawcy może być udokumentowane wspomnianym zaświadczeniem.  

Ilość przerw zależy od normy dobowej, natomiast długość przerw od liczby karmionych dzieci. I tak, pracownica, której czas pracy wynosi co najmniej 4 godziny dziennie lecz nie przekracza 6 może skorzystać z jednej przerwy, natomiast pracownica, której czas pracy przekracza 6 godzin dziennie może skorzystać z dwóch przerw. W przypadku pracownicy karmiącej jedno dziecko długość przerwy wynosi 30 minut, natomiast przerwa na karmienie więcej niż jednego dziecka wynosi 45 minut.

Pracownica korzystająca z dwóch przerw na karmienie może wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o ich połączenie, dzięki czemu powstaje jedna 1-godzinna (karmienie jednego dziecka) bądź jedna 1,5-godzinna przerwa (karmienie więcej niż jednego dziecka) przerwa.  Wniosek pracownicy w tym zakresie jest dla pracodawcy wiążący.

Przerwy na karmienie są wliczane do czasu pracy, a za czas korzystania z tych przerw pracownica zachowuje prawo do wynagrodzenia w wysokości, jaka przysługiwałaby jej, gdyby rzeczywiście w tym czasie świadczyła pracę. Wynagrodzenie to oblicza się na zasadach obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.

Jak już wspomniano na wstępie, przerwa na karmienie nie musi mieć charakteru „okienek” przypadających w czasie dnia pracy. Prawo to może być realizowane w ten sposób, że pracownica będzie rozpoczynać pracę później lub wcześniej ją kończyć. W takiej sytuacji dochodzi do faktycznego skrócenia dnia pracy o czas odpowiadający sumie długości przysługujących przerw.

Ten sposób korzystania z omawianego uprawnienia znajdzie zastosowanie zwłaszcza w przypadku pracownic, których czas dojazdu do pracy jest na tyle długi, że korzystanie z typowych „okienek” dezorganizowałoby pracę w zakładzie pracy bądź uniemożliwiało lub utrudniałoby osiągnięcia celu, któremu uprawnienie to służy.