Skopiuj link
Zgodnie z art. 49 Kodeksu pracy w razie zastosowania okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego, a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy. W praktyce więc wskazany przepis przewiduje przedłużenie z mocy samego prawa umowy o pracę do dnia, w którym ulegałby ona rozwiązaniu z zachowaniem prawidłowej długości okresu wypowiedzenia. W praktyce taka sytuacja występuje w dwóch przypadkach, a mianowicie gdy zastosowanie nieprawidłowego okresu wypowiedzenia jest skutkiem błędu strony składającej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, bądź gdy oświadczenie o wypowiedzeniu zostaje doręczone drugiej stronie z opóźnieniem.
Zgodnie ze zdaniem drugim art. 49 Kodeksu pracy pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu, w którym umowa uległaby rozwiązaniu z zachowaniem prawidłowego okresu wypowiedzenia. Roszczenie wynikające z art. 49 Kodeksu pracy nie jest uzależnione od wykonywania przez pracownika pracy w okresie, o który bezpodstawnie skrócono wypowiedzenia. Owszem, jeśli okoliczność ta zostałaby ujawniona w trakcie trwania prawidłowo ustalonego okresu wypowiedzenia, to pracownik byłby zobowiązany do wykonywania pracy, a pracodawca do zatrudnienia pracownika. Ale jeśli, tak jak w pytaniu, okoliczność ta staje się wiadoma dopiero po zakończeniu prawidłowego okresu wypowiedzenia, to pracownikowi przysługuje wyłącznie wynagrodzenie za czas, o który niezgodnie z przepisami został skrócony okres wypowiedzenia. Wynagrodzenie to zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzeń oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy powinniśmy obliczyć według reguł obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop.
Warto również pamiętać, że roszczenie pracownika o zapłatę wynagrodzenie za bezpodstawnie skrócony okres wypowiedzenia, ulega przedawnieniu, ale w terminie określonym w art. 291 § 1 Kodeksu pracy, a więc roszczenie to ulega przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym stało się wymagalne. Roszczenie pracownika nie jest natomiast ograniczone 7 – dniowym terminem odwołania od wypowiedzenia, o którym mowa w art. 264 § 1 Kodeksu pracy.
