Przedmiotowy współczynnik służy określeniu ekwiwalentu za 1 dzień urlopu i jest ustalany odrębnie dla każdego roku kalendarzowego w następujący sposób:
1). od liczby dni w danym roku kalendarzowym odejmujemy łączną liczbę przypadających w tym roku niedziel (LN), świąt (LŚ) oraz dni wolnych od pracy wynikających z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy (DW),
2). wynik w/w działania dzielimy się przez 12 (zob. § 19 ust. 2 rozporządzenia)
Można to przedstawić w formie następującego wzoru:
LD – (LN + LŚ + DW)
12
Rok 2016 jest rokiem przestępnym, co oznacza że będzie liczył sobie 366 dni. Wystąpią w nim 52 niedziele, 9 świąt przypadających w dniu innym niż niedziela (określonych w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 18.01.1951 r. o dniach wolnych od pracy (Dz.U. z 2015 r., poz. 90)) oraz 53 dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy. Podstawiając te dane do wzoru otrzymujemy liczbę 21, co wynika z następującego równania:
366 – (52 + 9 + 53)
12
W przypadku pracownika zatrudnionego na niepełnym etacie, wartość współczynnika obniża się proporcjonalnie do wymiaru etatu. Dla poniżej przedstawionych etatów współczynnik będzie wynosił odpowiednio:
Ustalony na powyższych zasadach współczynnik wykorzystywany jest do wyliczenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, który pracownik nie wykorzystał w całym okresie zatrudnienia. Na tę pulę składa się więc zarówno urlop za rok bieżący jak i urlop zaległy. Oznacza to, że do obliczenia ekwiwalentu zawsze używamy współczynnika obowiązującego w roku ustania stosunku pracy, nawet jeśli ekwiwalentem rekompensujemy urlop niewykorzystany w roku ubiegłym, w którym obowiązywał inny współczynnik.