Powierzenie innej pracy pracownikowi w wieku przedemerytalnym

Zgodnie z art. 39 KP, pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

Do końca 2012 roku powszechny wiek emerytalny wynosił 60 lat dla kobiet oraz 65 lat dla mężczyzn, stąd też – co do zasady – kobiety korzystały z ochrony przewidzianej w art. 39 KP w okresie pomiędzy 56 a 60 rokiem życia, zaś mężczyźni pomiędzy 61 a 65 rokiem życia.

W związku z reformą emerytalna zapoczątkowaną ustawą z dnia 11.05.2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r. poz. 637), od 1.01.2013 roku, powszechny wiek emerytalny kobiet i mężczyzn ulega stopniowemu wydłużaniu, aby docelowo osiągnąć wspólny pułap 67 lat. Oznacza to, że dotychczasowy podstawowy wiek emerytalny mężczyzn ulegnie zwiększeniu o 2 lata, natomiast kobiet o 7 lat. Pierwszymi pracownikami, którzy będą objęci „nowym” jednolitym wiekiem emerytalnym będą pracownice urodzone po 30.09.1973 r. oraz pracownicy urodzeni po 30.09.1953 r.

W związku ze stopniowym wydłużaniem się powszechnego wieku emerytalnego, 4-letni okres ochronny przewidziany w art. 39 KP będzie sukcesywnie „kroczył w górę” w ślad za wydłużającym się wiekiem ochronnym. „Mechanizm” ten nie dotyczy pracowników, którzy w dniu wejścia w życie wspomnianej ustawy już korzystali z ochrony przedemerytalnej, tj. kobiet urodzonych w latach 1953-56 oraz dla mężczyzn urodzonych w latach 1948-51. Ta grupa pracowników podlega nieprzerwanie ochronie przedemerytalnej, aż do osiągnięcia 67 lat, co w rezultacie prowadzi do wydłużenia ich okresu ochronnego nawet o 16 miesięcy (kobiety urodzone w grudniu 1956 roku oraz mężczyźni urodzeni w grudniu 1951 roku).

Proces stopniowego wydłużania wieku emerytalnego sprawia, że moment wejścia w okres ochronny jest zróżnicowany. Zgodnie z art. 24 ust. 1a pkt 23) ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) wiek emerytalny kobiet urodzonych w okresie od 1 kwietnia do 30 czerwca 1958 r., czyli grupy do której należy Czytelniczka – wynosi co najmniej 61 lat i 10 miesięcy. Tym samym 4-letni okres ochronny w przypadku pracownic należących do tej grupy przypada pomiędzy 57 rokiem i 10 miesiącem życia a 61 rokiem i 10 miesiącem życia.

Ochrona przedemerytalna nie stoi na przeszkodzie w powierzeniu innej pracy na zasadach określonych w art. 42 § 4 KP. Artykuł 39 KP chroni bowiem przed wypowiedzeniem zarówno definitywnym (wypowiedzenie umowy), jak i zmieniającym (wypowiedzenie warunków umowy o pracę). Tymczasem art. 42 § 4 KP przewiduje możliwość powierzenie pracownikowi innej pracy bez konieczności dokonywania wypowiedzenia warunków umowy o pracę.

W związku z tym, pomimo korzystania z ochrony przedemerytalnej Czytelniczka, w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy, może otrzymać polecenie wykonywania innej pracy niż ta określona w umowie o pracę, przez okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym pod warunkiem, że nie będzie to powodować obniżenia jej wynagrodzenia i będzie odpowiadało posiadanym przez nią kwalifikacjom.