Skopiuj link
Stan prawny przed 1 czerwca 2017 r.
W stanie prawnym obowiązującym przed 1 czerwca 2017 r. art. 20 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych zakazywał agencji pracy tymczasowej kierowania tego samego pracownika tymczasowego do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz jednego pracodawcy użytkownika przez okres przekraczający łącznie 18 miesięcy, w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy. Okres wykonywania pracy tymczasowej na rzecz danego pracodawcy użytkownika mógł zostać przedłużony do 36 miesięcy jedynie w sytuacji, gdy pracownik tymczasowy wykonywał w sposób ciągły pracę tymczasową obejmującą zadania, należące do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez tego pracodawcę użytkownika. Przy czym po zakończenia wykonywania pracy za nieobecnego pracownika pracownik tymczasowy mógł zostać ponownie skierowany do wykonywania pracy tymczasowej u danego pracodawcy użytkownika nie wcześniej niż po upływie 36 miesięcy.
Dotychczasowa regulacja limitów w świadczeniu pracy przez określonego pracownika tymczasowego na rzecz jednego pracodawcy użytkownika pozwalała na nadużycia. Regułą była praktyka polegająca na kierowaniu, po upływie limitów określonych w art. 20 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, przez inną niż dotychczasowa agencja pracy tymczasowej określonego pracownika tymczasowego do pracy tymczasowej u pracodawcy użytkownika, u którego dotychczas świadczył on pracę. Limit skierowany był bowiem wyłącznie do agencji pracy tymczasowej. W stosunku do pracodawców użytkowników nie zostały wprowadzone stosowne ograniczenia czasowe.
Stan prawny obowiązujący od 1 czerwca 2017 r.
Ustawa z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych oraz niektórych innych ustaw nadała zupełnie nowy kształt regulacji zawartej w art. 20 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych.
W aktualnym stanie prawnym agencja pracy tymczasowej nadal może skierować danego pracownika tymczasowego do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz jednego pracodawcy użytkownika na okres nieprzekraczający łącznie 18 miesięcy w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy. Te same limity mają zastosowanie w przypadku kierowania danej osoby przez agencje pracy tymczasowej do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz jednego pracodawcy użytkownika na podstawie umowy o pracę oraz umowy prawa cywilnego (art. 20 ust. 1, 2 ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych).
Z powyższym koresponduje zakaz korzystania przez okres nieprzekraczający łącznie 18 miesięcy w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy przez pracodawcę użytkownika z pracy tego samego pracownika tymczasowego oraz z pracy tej samej osoby wykonującej pracę tymczasową na podstawie umowy o pracę oraz umowy prawa cywilnego (art. 20 ust. 3, 4 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych).
Tak jak dotychczas, agencja pracy tymczasowej może skierować pracownika tymczasowego do wykonywania w sposób ciągły pracy na rzecz jednego pracodawcy użytkownika przez okres nieprzekraczający 36 miesięcy, jeżeli obejmuje ona zadania, których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika. Novum stanowi natomiast wprowadzenie zastrzeżenia, iż w opisanych warunkach pracodawca użytkownik może korzystać z pracy tego samego pracownika tymczasowego przez okres nieprzekraczający 36 miesięcy (art. 20 ust. 5 in fine ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych).
Ponowne skierowanie przez agencję pracy tymczasowej do tego pracodawcy użytkownika, jak i ponowne przyjęcie pracownika tymczasowego przez danego pracodawcę użytkownika, jest możliwe nie wcześniej niż po upływie 36 miesięcy po zakończeniu wykonywania pracy tymczasowej za nieobecnego pracownika (art. 20 ust. 6 ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych).
Ustawodawca wprowadził także możliwość skierowania przez agencję pracy i przyjęcia przez pracodawcę użytkownika przez okres nieprzekraczający 36 miesięcy osoby wykonującej pracę tymczasową na podstawie umowy o pracę oraz umowy prawa cywilnego. Możliwość ta powstaje, jeżeli osoba ta świadczy pracę w sposób ciągły na rzecz jednego pracodawcy użytkownika, obejmującą zadania, których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez danego pracodawcę użytkownika (art. 20 ust. 7 ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych). Może ona zostać skierowana przez agencję pracy tymczasowej oraz przyjęta przez tego samego pracodawcę użytkownika do wykonywania pracy tymczasowej na jego rzecz nie wcześniej niż po upływie 36 miesięcy po zakończeniu wykonywania pracy za nieobecnego pracownika (art. 20 ust. 8 ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych).
Zaznaczyć należy, iż limity dotyczące okresu wykonywania pracy przez pracowników tymczasowych na rzecz tego samego pracodawcy użytkownika nie mają zastosowania w przypadku przedłużenia umowy o pracę do dnia porodu zgodnie z art. 177 § 3 k.p. (art. 20 ust. 9 ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych).
Radca Prawny
Dominika Zarzycka-Dudek
[email protected]
Masz pytanie? Napisz do naszego Eksperta
