Skopiuj link
Wnioskodawca prowadzi dla wszystkich swoich pracowników bufet, w którym mają oni dostęp do zakupionych przez spółkę artykułów spożywczych, w tym napojów bezalkoholowych, z których pracownicy mogą przyrządzać swoje posiłki. Nie jest możliwe ewidencjonowanie, który z pracowników i w jakiej ilości korzysta z dostępnych w bufecie produktów. Wobec tego spółka nie może przypisać indywidualnemu pracownikowi korzyści z dostępu do produktów. To pracownik za każdym razem wybiera, z których dostępnych produktów chce skorzystać i w jakiej ilości. Spółka może co najwyżej wyliczyć statystyczną ilość produktów wydawanych w bufecie, ale nie ma żadnej wiedzy odnośnie do tego, czy dany pracownik skorzystał i w jakim stopniu z określonych produktów.
Do tak przedstawionego stanu faktycznego wnioskodawca zadał następujące pytanie: czy wobec braku możliwości przypisania indywidualnym pracownikom przychodu z tytułu udostępnionych przez spółkę produktów, koszt tych sfinansowanych przez spółkę produktów, które nie są związane ze spotkaniami biznesowymi, stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy?
Dyrektor Krajowej Informacji Podatkowej w pełni podzielił stanowisko wnioskodawcy. Zdaniem wnioskodawcy świadczenie w postaci udostępnienia produktów finansowanych przez spółkę, realizowane za pomocą otwartego bufetu, nie stanowi dla pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wnioskodawca zwrócił uwagę, że ponoszone przez spółkę wydatki na zakup produktów do otwartego bufetu dla pracowników są przejawem i wyrazem starań spółki o stan zdrowia, kondycję fizyczną i psychiczną oraz samopoczucie jej pracowników, co z kolei w dalszej perspektywie przyczynia się do poprawy atmosfery pracy i w konsekwencji wiedzie do zwiększenia wydajności pracy. Zwiększenie wydajności pracy ma natomiast pozytywny wpływ na przychody spółki.
W swoim rozumowaniu wnioskodawca odwołał się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 roku (sygn. akt K 7/13). Orzeczenie to w pełni odnosi się do problematyki zdefiniowania „innych nieodpłatnych świadczeń”. Zgodnie z jego treścią za przychód pracownika mogą zostać uznane takie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika, w jego interesie i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a odniesiona wskutek tych świadczeń korzyść musi być wymierna i możliwa do przypisania indywidualnemu pracownikowi.
W analizowanym stanie faktycznym nie dochodzi do spełnienia łącznie wszystkich wymienionych wyżej przesłanek. Co prawda świadczenia na rzecz pracowników są spełniane za ich zgodą (wyrażoną poprzez korzystanie z udostępnionych produktów), jednak, jak zostało to wprost określone przez wnioskodawcę,
w interesie pracodawcy (w celu podniesienia wydajności pracowników). Ponadto nie sposób ustalić wartości świadczenia przypisanego konkretnemu pracownikowi.
Zapewnienie przez wnioskodawcę korzystania przez pracowników w trakcie pracy z produktów (artykułów spożywczych, w tym napojów bezalkoholowych) w formie bufetu dostępnego dla wszystkich pracowników spółki, nie będzie generowało po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Ponadto nie będzie możliwości przypisania odpowiedniej wysokości świadczenia nieodpłatnego pracownikom, gdyż w przypadku produktów, z których pracownicy mogą przyrządzać swoje posiłki – wnioskodawca nie będzie w stanie ustalić dokładnej wartości udostępnionych produktów skonsumowanych przez danego pracownika.
W sytuacji gdy wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika, nie sposób uznać, że pracownik ten uzyska przychód podlegający opodatkowaniu.
W orzeczeniach sądów administracyjnych również podzielany jest pogląd, że zapewnienie posiłku jest przysporzeniem majątkowym, bo pracownik nie ponosi wydatku, jednakże z zastrzeżeniem, że do opodatkowania dojdzie wówczas, gdy świadczenie da się skonkretyzować, zindywidualizować (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 maja 2017 r. sygn. akt II FSK 1132/15, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 18 grudnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 920/14).