Skopiuj link
Wyliczona podstawa jest pomniejszana o procent składek finansowanych przez ubezpieczonego. Jeżeli pracownik osiągnął w takim miesiącu 30 krotność prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy, podstawę zasiłku za ten miesiąc należy pomniejszyć o procent składek wyliczony według średniego wskaźnika składek.
Średni wskaźnik składek liczony jest jako iloczyn kwoty składek pomnożonej przez 100 i faktycznego przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek, otrzymanego przez ubezpieczonego w miesiącu przekroczenia.
Powyższy wskaźnik należy zastosować nie tylko w przypadku, gdy w miesiącu przekroczenia występuje nieobecność usprawiedliwiona pracownika, ale również wówczas, gdy w danym miesiącu otrzymuje on wiele składników wynagrodzenia, np. składniki zmienne – premie, czy nadgodziny.
Kwota rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe jest ogłaszana przez ministra właściwego ds. zabezpieczenia społecznego w drodze obwieszczenia w Monitorze Polskim. W 2019 r. stanowi ona 142 950 zł. W planach budżetowych na lata kolejne planowane jest zniesienie rocznego limitu składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, co spowodowałoby również ustalanie podstawy wymiaru świadczeń i zasiłków bez zastosowania średniego wskaźnika składek.
Podstawa prawna:
art. 36 i 38 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 645)
art. 19 ust.1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 300 ze zm.)