Kiedy i na jakiej podstawie pracodawca ma obowiązek przekazać pracownikom środki ochrony indywidualnej?

Szczegółowe zasady stosowania środków ochrony indywidualnej można znaleźć w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz w załączniku nr 2 do tego rozporządzenia.

Definicję środków ochrony indywidualnej można znaleźć w § 2 pkt 9 przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej. Przez środki ochrony indywidualnej rozumie się wszelkie środki noszone lub trzymane przez pracownika w celu jego ochrony przed jednym lub większą liczbą zagrożeń związanych z występowaniem niebezpiecznych lub szkodliwych czynników w środowisku pracy, w tym również wszelkie akcesoria i dodatki przeznaczone do tego celu. Do środków ochrony indywidualnej nie zalicza się natomiast:

• zwykłej odzieży roboczej i mundurów, które nie są specjalnie przeznaczone do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracownika;
• środków ochrony indywidualnej używanych przez wojsko, Policję i inne służby utrzymania porządku publicznego;
• wyposażenia stosowanego przez służby pierwszej pomocy i ratownicze;
• środków ochrony indywidualnej stosowanych na podstawie przepisów Prawa o ruchu drogowym;
• wyposażenia sportowego;
• środków służących do samoobrony lub do odstraszania;
• przenośnych urządzeń do wykrywania oraz sygnalizowania zagrożeń
  i naruszania porządku publicznego.

Pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne (art. 237⁸ § 1 kodeksu pracy). Ponadto jest zobowiązany do zapewnienia, aby stosowane środki posiadały właściwości ochronne i użytkowe. W każdym przypadku wszystkie dostarczane pracownikom środki ochrony indywidualnej stanowią własność pracodawcy.

Jeżeli na danym stanowisku pracy przewidziano stosowanie środków ochrony indywidualnej, to pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika, który nie będzie w nie wyposażony.