Skopiuj link
Nie ulega wątpliwości, że pracownik, który korzysta z udostępnionego mu nieodpłatnie, bądź częściowo odpłatnie, przez pracodawcę lokalu mieszkalnego zaoszczędza wydatku, który musiałby ponieść, gdyby na własną rękę zapewnił sobie zakwaterowanie. Zatem pracownik osiąga korzyść. Co więcej, świadczenie to jest spełnione przez pracodawcę za zgodą pracownika. Decydujące znaczenie dla ustalenia, czy pracownik uzyskuje nieodpłatne świadczenie od pracodawcy, ma to, czy świadczenie jest spełniane w interesie pracownika, czy pracodawcy. W każdym przypadku powinno być to analizowane bardzo dokładnie.
Jeżeli już dojdzie do ustalenia, że świadczenie w postaci zakwaterowania powinno zostać zakwalifikowane jako przychód pracownika to kolejnym krokiem jest określenie wartości omawianego świadczenia na podstawie art. 11 ust. 2b pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca przewidział określone ramy wyceny takiego świadczenia, dlatego też pracodawca nie może przyjąć dowolnej ich wartości. Zgodnie z przywołanym przepisem: „Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się, jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku, według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku.” Ponadto, jeżeli pracodawca pokrywa pozostałe opłaty, np. za media, one również są przychodem pracownika, ale wycenianym według cen zakupu (zgodnie z wartościami wynikającymi z faktur lub rachunków). Gdy z danego lokalu korzysta więcej niż jeden pracownik, to wartość przypadających dla każdego z nich świadczeń dzieli się proporcjonalnie między każdego z nich. Łączna wartość świadczeń, związanych z zakwaterowaniem pracownika, których koszty poniósł pracodawca, co do zasady stanowi przychód tego pracownika.
Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy przyjąć, że wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Zatem zgodnie z powyższą regulacją obowiązek opodatkowania dotyczył będzie wyłącznie wartości świadczenia otrzymywanego przez danego pracownika przekraczającego limit zwolnienia. Przychodem ze stosunku pracy będzie różnica pomiędzy faktyczną wartością otrzymanego świadczenia a kwotą 500 złotych.
