Skopiuj link
Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 7 lutego 2022 roku (sygn. III SA/Kr 1447/21).
Może się zdarzyć, że pracodawca nabiera wątpliwości czy niezdolność do pracy pracownika jest zasadna. „Należy wskazać, że zaświadczenie lekarskie to opinia fachowa o stanie zdrowia ubezpieczonego, dokonana pod kątem wpływu stanu zdrowia na możliwość świadczenia umówionej pracy. Tylko zaświadczenie lekarskie, stwierdzające chorobę i jej wpływ na zdolność do pracy, stwarza chronioną sytuację i stanowi podstawę do wypłaty zasiłku chorobowego. (A. Rzetecka-Gil, Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Komentarz, Wyd. II. Lex/el 2017).” Dlatego też prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli. Do ich weryfikacji uprawnieni są lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. O stosownej procedurze w tym zakresie stanowi art. 59 i następne ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
W stanie faktycznym sprawy poddanej pod rozstrzygnięcie WSA w Krakowie pracownik stał się niezdolny do pracy w okresie wypowiedzenia umowy o pracę, w czasie, w którym miał wykorzystać należny mu urlop wypoczynkowy. Pracodawca skierował do ZUS wniosek o weryfikację zwolnienia pracownika. Według lekarza orzecznika pracownik był niezdolny do pracy. Pracodawca nadal odmawiał wypłaty pracownikowi wynagrodzenia za czas choroby. Następnie u pracodawcy kontrolę przeprowadził inspektor Państwowej Inspekcji Pracy, który podtrzymał stanowisko ZUS i nakazał wypłatę wynagrodzenia. Od nakazu odwołał się pracodawca. W odwołaniu pracodawca wskazał, że „w okresie wypowiedzenia pracownica otrzymała pisemne polecenie wykorzystania urlopu wypoczynkowego w okresie od 15 marca do 31 marca 2021 r. W dniu 16 marca 2021 r. pracodawca otrzymał zaświadczenie lekarskie, z którego wynikało, że pracownik jest niezdolny do pracy w okresie od 15 marca 2021 r. do 31 marca 2021 r., tj. w okresie tożsamym z urlopem wypoczynkowym. Pomimo uzyskanej od ZUS informacji w trybie art. 59 ust. 12 ustawy o świadczeniach, skarżąca pozostaje w uzasadnionym przekonaniu, że powodem przedłożenia zwolnienia lekarskiego nie była rzeczywista choroba, tylko chęć uzyskania nienależnych świadczeń od pracodawcy.”1 Stanowisko organu zostało utrzymane w mocy. „W ocenie organu możliwości zakwestionowania zasadności zwolnienia lekarskiego zostały określone w ustawie o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Do dokonania oceny stanu zdrowia pracownika, a zatem do stwierdzenia, czy konieczne było wystawienie zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy, uprawnieni są lekarze orzecznicy ZUS. Oceny takiej nie może dokonać sam pracodawca. Ocena motywów działania pracownika w okresie wypowiedzenia nie może przekreślać ważnego zaświadczenia lekarskiego. W ustalonym stanie faktycznym zaświadczenie lekarskie zostało uznane za zasadne w trybie przewidzianym w ustawie i w dalszym ciągu stanowi podstawę prawną do wypłaty należnego świadczenia.”1
Sąd orzekający uznał, że pracodawca nie ma środków prawnych do zakwestionowania zwolnienia lekarskiego i w sytuacji, gdy lekarz orzecznik ZUS go nie podważył to pracodawca jest zobowiązany do wypłaty należnego pracownikowi wynagrodzenia chorobowego. „Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z 17 lutego 2016 r., I OSK 2481/14, CBOSA), że "należne wynagrodzenie" jest to stan obiektywny w tym sensie, że wpływ na ustalenie wysokości i wymagalności wynagrodzenia mogą mieć tylko konkretne okoliczności wynikające z przepisów prawa pracy. Dlatego organy inspekcji pracy, jako powołane do czuwania nad przestrzeganiem prawa pracy, nie mogą zaniechać ustalenia, z jakich powodów pracodawca wstrzymał wypłatę wynagrodzenia i czy ma to uzasadnione podstawy w świetle obowiązujących przepisów. Dopiero, gdy ocena i kwalifikacja podnoszonych przez stronę zdarzeń może być różna, spór należy pozostawić do rozstrzygnięcia sądowi powszechnemu. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, nie może podważyć "należności wynagrodzenia" w rozumieniu art. 11 ust. 7 u.p.i.p. samo niczym niepoparte twierdzenie, że strona nie uznaje roszczenia. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki nakazania pracodawcy (skarżącej) wypłaty należnego wynagrodzenia za pracę zgodnie z treścią art. 11 ust. 7 u.p.i.p. W ocenie Sądu organy I i II instancji zasadnie przyjęły, że w niniejszej sprawie nie można mówić o sporze w kwestii zasadności wypłaty pracownikowi wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, ponieważ obowiązek ten wynika dla pracodawcy z powołanych przepisów prawa (art. 92 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy), a zatem nie może być podważony przez skarżącą z powołaniem się na okoliczności, z którymi prawo nie wiąże skutków prawnych (kwestionowanie motywacji skorzystania ze zwolnienia przez pracownika i zasadności jego wystawienia, po potwierdzeniu jego prawidłowości w trybie przewidzianym w ustawie o świadczeniach).”1
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę pracodawcy na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy.
1 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7 lutego 2022 roku (sygn. III SA/Kr 1447/21).