Co ważne, ustawodawca w art. 237⁷ § 3 kodeksu pracy zastrzegł, iż możliwość korzystania przez pracownika z własnej odzieży nie dotyczy stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi.

Art. 237⁷ § 4 kodeksu pracy statuuje obowiązek pracodawcy wypłaty pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za korzystanie przez niego z własnej odzieży roboczej i obuwia oraz ich pranie. Wysokość tego ekwiwalentu powinna uwzględniać aktualne ceny. Dla potwierdzenia wysokości wydatków poniesionych w tym celu przez pracownika powinien on przedstawić stosowne rachunki i faktury.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Niewątpliwie ekwiwalent za korzystanie z własnej odzieży i obuwia roboczego oraz za ich pranie przysługuje na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Jest on wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli jest wypłacany zgodnie z przepisami prawa, a więc w tej sytuacji – uwzględnia koszty faktycznie poniesione przez pracownika. Jeżeli zatem kwoty otrzymane tytułem ekwiwalentu za korzystanie z własnej odzieży i obuwia roboczego oraz za ich pranie pokrywają rzeczywiście, faktycznie poniesione przez pracownika koszty to tego rodzaju świadczenie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania.