Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lipca 2018 roku (sygn. 0112-KDIL3-1.4011.235.2018.2.AA) wskazał, że uzyskane w taki sposób przysporzenie powinno zostać zakwalifikowane jako przychód ze stosunku pracy. W art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca zakreślił otwarty katalog przychodów z innych źródeł. Wskazane w tym przepisie zostały jedynie przykładowe źródła. Zatem można wysnuć wniosek, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne. Zaś za przychody ze stosunku pracy uznaje się wszelkie wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze i ich ekwiwalenty, a także wartość innych nieodpłatnych świadczeń i świadczeń częściowo odpłatnych. W ustawie brak jest definicji nieodpłatnego świadczenia. „Przy zastosowaniu wykładni gramatycznej za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Internetowy słownik języka polskiego, www.sjp.pwn.pl). Tym samym należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie (mający konkretny wymiar finansowy) kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.”.

Z przepisu art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Niewątpliwie uzyskany przez pracownika rabat powinien zostać zakwalifikowany jako nieodpłatne świadczenie będące przychodem pracownika ze stosunku pracy i jako takie powinno podlegać opodatkowaniu. Świadczenie to powoduje bowiem wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia w postaci wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Ponadto zostało ono spełnione za zgodą pracownika, tj. pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie.