W ramach PPK wpłaty finansowane są przez pracownika, pracodawcę, a także przez Skarb Państwa. Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o pracowniczych planach kapitałowych wpłata podstawowa finansowana przez podmiot zatrudniający wynosi 1,5% wynagrodzenia. Podmiot zatrudniający może zadeklarować w umowie o zarządzanie PPK dokonywanie wpłaty dodatkowej w wysokości do 2,5% wynagrodzenia. Uczestnik PPK zaś, z własnych środków, będzie odprowadzał 2% swojego wynagrodzenia (art. 27 ust. 1 ustawy). Jego wkład będzie mógł być mniejszy, jeżeli pracownik osiąga w danym miesiącu wynagrodzenie z różnych źródeł nieprzekraczające kwoty odpowiadającej 1,2‑krotności minimalnego wynagrodzenia. W takim przypadku wpłata może wynosić mniej niż 2% wynagrodzenia brutto, ale więcej niż 0,5% (art. 27 ust. 2). Ponadto uczestnik PPK może zadeklarować wpłatę dodatkową w wysokości do 2% wynagrodzenia.

Wpłaty, które są finansowane przez pracownika nie podlegają już dodatkowemu opodatkowaniu. Inaczej będzie w przypadku środków, których wartość zobowiązany jest pokryć pracodawca. Jako przychód pracownika opodatkowaniu podlegają zarówno wpłaty podstawowe jak i dodatkowe. Niewątpliwie jest to dodatkowa korzyść dla pracownika, której uzyskanie jest ściśle związane z łączącym strony stosunkiem pracy.

Przychód powstaje u pracownika w momencie dokonania przez pracodawcę wpłaty środków na indywidualny rachunek pracownika prowadzony przez instytucję finansową. Pracodawca musi wpłacić środki do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wpłaty zostały obliczone i pobrane (zatem w przypadku automatycznego zapisu środki pobrane zostaną z wynagrodzenia wypłacanego w marcu, a wpłacone do instytucji finansowej do 15 kwietnia).

Wartość wpłaty finansowanej przez pracodawcę powinna zostać doliczona do pozostałych przychodów pracownika osiągniętych w danym miesiącu i prawidłowo opodatkowana.