Powyższe wynika z art. 22 ust. 6ba ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią tego przepisu należności, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 updof (w tym ze stosunku pracy) oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi, wskazane należności są kosztem uzyskania przychodów z chwilą ich faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracowników. Analogiczną regulację można odnaleźć także w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 15 ust. 4g.

Może się tak zdarzyć, że pracodawca wypłaca wynagrodzenie do końca miesiąca, za które jest ono należne, jednak pracownik, z przyczyn leżących po jego stronie, odbierze je dopiero w kolejnym miesiącu. W którym momencie w takiej sytuacji pracodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów wypłacone wynagrodzenie?

Jak zostało już przywołane wcześniej, decydujące znaczenie dla zaliczenia do KUP ma moment postawienia wynagrodzenia do dyspozycji pracownika. Wynagrodzenie jest postawione do dyspozycji pracownika, jeżeli pracodawca umożliwia pracownikowi odebranie tego wynagrodzenia. Zatem, jeśli pracodawca będzie gotowy do wypłaty wynagrodzenia pracownikowi w ostatnim dniu miesiąca, a pracownik tych środków nie podejmie to pozostanie to bez wpływu dla momentu uwzględnienia wartości wynagrodzenia w kosztach podatkowych pracodawcy. Tym samym nie ma znaczenia, czy pracownik faktycznie odbierze wynagrodzenie, jeśli pracodawca mógł je wypłacić w dacie ustalonej.

Jeśli natomiast pracodawca uchybi terminowi i nie będzie gotów do wypłaty wynagrodzenia pracownikowi w terminie ustalonym to wartość wynagrodzenia będzie mogła zostać ujęta w kosztach uzyskania przychodów dopiero z chwilą faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika.