Powyższe wynika z art. 222¹ § 1 kodeksu pracy. Uszczegółowienie tej regulacji można znaleźć w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 22 kwietnia 2005 roku w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki.

Zgodnie z § 16 przywołanego powyżej rozporządzenia, w przypadku wystąpienia lub możliwości wystąpienia w środowisku pracy szkodliwego czynnika biologicznego, przeciw któremu jest dostępna szczepionka, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 roku o chorobach zakaźnych. Ustawa ta została zastąpiona przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

Na podstawie art. 20 ust. 1 i 3 ustawy o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych pracodawca jest zobowiązany do przeprowadzenia na własny koszt wśród pracowników narażonych na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych zalecanych szczepień ochronnych wymaganych przy wykonywaniu czynności zawodowych w celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych. Wykaz rodzajów czynności zawodowych oraz zalecanych szczepień ochronnych określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 2012 roku w sprawie wykazu rodzajów czynności zawodowych oraz zalecanych szczepień ochronnych wymaganych u pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy lub podwładnych podejmujących pracę, zatrudnionych lub wyznaczonych do wykonywania tych czynności.

Poniesione przez pracodawcę wydatki na przeprowadzenie szczepień i zakup szczepionek, o których mowa w przytoczonych powyżej przepisach, nie stanowią dla pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Realizacja przez pracodawcę tego obowiązku ustawowego powoduje, że wydatki są przez niego ponoszone w dużej mierze we własnym interesie. Z tego względu nie ma podstaw, aby wartość szczepionki została opodatkowana jako przychód pracownika.