Zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jednak z treści art. 42e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że w przypadku, gdy za zakład pracy wypłaty świadczeń określonych w art. 12 dokonuje komornik sądowy, to jest on obowiązany, jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek, stosując do wypłacanych świadczeń najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W art. 42e ust. 2 przywołanej ustawy wskazano, że przy obliczaniu zaliczki komornik sądowy ma obowiązek uwzględnić przysługujące koszty uzyskania przychodu oraz odprowadzić składki na ubezpieczenie społeczne.

Komornik jest zobowiązany do przekazania pobranych kwot zaliczek do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (42e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po zakończeniu roku podatkowego komornik powinien przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu imienne informacje o wysokości wypłaconych świadczeń.

Podkreślić należy, że obowiązki płatnika ciąża na komorniku tylko wtedy, gdy dokonuje wypłaty przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy. W przypadku wypłaty innych świadczeń komornik nie ma obowiązku poboru zaliczek na podatek.