Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów ze stosunku pracy, oprócz wszelkiego rodzaju wypłat pieniężnych, zaliczyć należy również świadczenia w naturze, wypłacane ekwiwalenty, a także inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Warto tutaj przypomnieć, że zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Uznać zatem należy, iż za przychody pracownika należy traktować każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno w formie pieniężnej jak i niepieniężnej.

To czy dane świadczenie posiada cechy innego nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy należy ocenić pod kątem przesłanek wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Trybunał stanął na stanowisku, iż za inne nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy może zostać uznane świadczenie, które:

• zostało spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z niego w pełni dobrowolnie),
• zostało spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Pracownik, który korzysta prywatnie z służbowego telefonu niewątpliwie robi to dobrowolnie i we własnym interesie. Dlatego też największe wątpliwości budzi trzecia przesłanka. Organy podatkowe zwracają uwagę, że jeśli w umowie zawartej przez pracodawcę z operatorem sieci telefonicznej wynagrodzenie określone jest ryczałtowo, nie jest możliwe ustalenie kosztów przeprowadzonych rozmów prywatnych, a tym samym nie ma możliwości ich opodatkowania. Wskazał na to m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 18 grudnia 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-465/15/MD. W ocenie organu podatkowego „o nieodpłatnym świadczeniu można rozważać tylko wówczas, gdy pracownik istotnie nie zostanie obciążony równowartością świadczeń z tytułu wykonywania rozmów prywatnych. Przy czym w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, nawet gdy takie obciążenie nie będzie miało miejsca, to pomimo możliwości zindywidualizowania świadczenia i przypisania go do konkretnego pracownika, nie można mówić o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń. Nie ma bowiem możliwości określenia wysokości powstałego przychodu dla danego pracownika. Z uwagi na brak określenia w umowie kosztu 1 minuty rozmowy w opcji umówionego abonamentu (ryczałt), nie jest możliwe ustalenie (na podstawie bilingu) kosztów przeprowadzonych rozmów prywatnych. Z kolei – jak wskazał Wnioskodawca – podzielenie ryczałtowej kwoty abonamentu przez ilość wykazanych w bilingu rozmów, prowadziłoby do nieuprawnionego różnicowania wartości tego samego świadczenia, bowiem w zależności od ilości przeprowadzonych rozmów wartość ta byłaby różna, podczas gdy ogólna kwota abonamentu jest taka sama.”

Uznać zatem należy, iż jeżeli abonament za usługi telefoniczne został ustalony ryczałtowo, bez określenia kosztu 1 minuty połączenia, co skutkuje brakiem możliwości określenia na podstawie billingu kosztów rozmów prywatnych, korzyść pracownika w postaci korzystania ze służbowego telefonu dla celów prywatnych nie stanowi dla niego innego nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód ze stosunku pracy.