Skopiuj link
Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Przychód ze stosunku pracy stanowi zatem korzyść otrzymaną przez pracownika od pracodawcy w związku z łączącym ich stosunkiem pracy.
W związku z tym przyjmuje się, iż opłacana przez pracodawcę składka na ubezpieczenie na życie stanowi przychód ze stosunku pracy, jeżeli beneficjentem świadczenia z ubezpieczenia na życie jest pracownik. Natomiast opłacenie przez pracodawcę składki na ubezpieczenie nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy, w przypadku gdy uprawniony do świadczeń z ubezpieczenia jest pracodawca. Przedstawiony pogląd podzieliło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 31 października 1995 r., nr PO 5/1-0788-3656/95. W rzeczonym dokumencie stwierdzono bowiem, iż: „Jeżeli zatem zakład pracy, ubezpieczył swego pracownika na życie i od następstw nieszczęśliwych wypadków oraz opłaca składki należne od tych ubezpieczeń, lecz nie jest uprawniony do otrzymania wszelkich uprawnień wynikających z zawartej umowy ubezpieczenia – wówczas wartość składek płaconych przez zakład pracy na powyższe ubezpieczenie stanowi przychód pracownika podlegający, zgodnie z art. 12 powołanej ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych”.