Skopiuj link
Odpowiedź:
Z dyspozycji art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, wynika, iż przychodami ze stosunku pracy są wszystkie świadczenia, które pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy w związku z łączącym go z pracodawcą stosunkiem pracy. Przepis ten stanowi, iż za przychód ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Ustawodawca nie stworzył zamkniętego katalogu świadczeń ze stosunku pracy. Art. 12 ust. 1 nie wymienia bowiem wszystkich możliwych świadczeń, jakie pracownik może otrzymać od pracodawcy w związku z zatrudnieniem. Poza tym ustawodawca posłużył się w treści przepisu pojęciami, które nie mają definicji ustawowej: inne nieodpłatne świadczenia i świadczenia częściowo odpłatne. Pojęcie innych nieodpłatnych świadczeń sprecyzował Trybunał Konstytucyjny wskazując w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, cechy, jakie powinno takie świadczenie spełniać. Wynika z niego, iż świadczenie nieodpłatne może zostać uznane za przychód ze stosunku pracy, jeżeli zostało spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Rzeczona korzyść powinna być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).
Wyjazd integracyjny pracowników nie spełnia warunków określonych przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Jak wyjaśnił bowiem Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lutego 2017 r., nr 04661-ITPB2.4511.971.2016.1.BK: „udział w sfinansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zorganizowanych przez pracodawcę dla pracowników piknikach (imprezach integracyjnych) oraz w wycieczkach krajoznawczo-turystycznych, mających na celu zacieśnianie więzi i poprawę atmosfery wśród załogi nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku organizowania wycieczki, pikniku dla wszystkich pracowników nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Sfinansowanie wycieczki, pikniku przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro wycieczka i piknik mają charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników oraz innych osób uprawnionych i udział w nich jest dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka, piknik organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Zatem, sfinansowanie kosztów wycieczki krajoznawczo-turystycznej oraz pikniku (imprezy integracyjnej) ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie generuje po stronie Wnioskodawczyni przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”.
W celu ustalenia czy świadczenie w postaci sfinansowania wyjazdu pracowników stanowi przychód ze stosunku pracy konieczna jest zatem analiza przedmiotowego świadczenia pod kątem zaistnienia cech wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny. W przypadku gdy wyjazd ma charakter turystyczny i pracownicy uczestniczą w nim dobrowolnie (w swoim interesie) oraz możliwe jest ustalenie wartości świadczenia należnego konkretnej osobie, świadczenie należy uznać za przychód ze stosunku pracy. Spełnione są bowiem przesłanki wskazane w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Jeżeli natomiast wyjazd nie spełnia cech wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny, nie ma podstaw do uznania, iż stanowi ono przychód ze stosunku pracy.
Wartość świadczenia w postaci pokrycia przez pracodawcę ze środków ZFŚS wyjazdu członków rodziny pracownika, stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy. Gdyby bowiem nie łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy, członkowie rodziny pracownika nie mogliby wyjechać.
Przepis art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy zwalnia z podatku dochodowego od osób fizycznych wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł.
Przedmiotowe zwolnienie nie ma zastosowania do świadczenia z ZFŚS w postaci pokrycia kosztów wyjazdu członków rodziny pracowników. Jak wyjaśnił bowiem Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 9 października 2009 r., nr IBPBII/1/415-596/09/BD: „sfinansowanie kosztów wycieczki, odbywa się poprzez zakup wycieczki przez pracodawcę (to on jest nabywcą tej usługi), a więc przedmiotem świadczenia nie jest rzecz lecz usługa turystyczna, to tego rodzaju świadczenie nie będzie korzystało ze zwolnienia określonego w treści art. 21 ust. 1 pkt 67 powołanej ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, bowiem świadczenie to nie jest ani świadczeniem rzeczowym ani świadczeniem pieniężnym, o którym mowa w powołanym przepisie – jest usługą. Takiej kwalifikacji tegoż świadczenia nie zmieni sytuacja, w której część kosztów wycieczki pokrywana będzie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, a część pokrywana będzie przez pracowników. W takim przypadku pracodawca jest zobowiązany do zakwalifikowania ww. świadczenia (tj. sfinansowania lub dofinansowania kosztów wycieczki) do przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym do pobrania stosownej zaliczki na podatek dochodowy, a następnie wykazania tegoż przychodu w informacji PIT-11”.