Wprowadzenie ruchomego czasu pracy wymaga zawarcia porozumienia z przedstawicielami pracowników

Przepisy prawa pracy przewidują dwie postacie tzw. ruchomego (elastycznego) czasu pracy. W myśl art. 140¹ KP może on polegać na wprowadzeniu rozkładu czasu pracy przewidującego:

a). różne godziny rozpoczynania pracy w dniach, które zgodnie z tym rozkładem są dla pracowników dniami pracy (§ 1),

b). przedział czasu, w którym pracownik decyduje o godzinie rozpoczęcia pracy w dniu, który zgodnie z tym rozkładem jest dla pracownika dniem pracy (§ 2).

Procedura wprowadzenia ruchomego czasu pracy przebiega odmiennie w przypadku pracodawców, u których działają organizacje związkowe i pracodawców nieobjętych działaniem tych organizacji.

W pierwszym przypadku, ruchomy czas pracy ustala się w układzie zbiorowym pracy lub w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi. Jeżeli nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, pracodawca uzgadnia treść porozumienia z organizacjami związkowymi reprezentatywnymi w rozumieniu art. 241^25a KP (art. 150 § 3 pkt 1 KP).

Natomiast pracodawca, u którego nie działają zakładowe organizacje związkowe ustala rozkłady czasu pracy, o których mowa w art. 140¹ KP (art. 150 § 3 pkt 2 KP) w porozumieniu zawieranym z przedstawicielami pracowników, wyłonionymi w trybie przyjętym u danego pracodawcy.

Porozumienie w sprawie wprowadzenia ruchomego czasu pracy jest dwustronnym aktem prawym. Dla swej skuteczności wymaga zatem współdziałania dwóch stron. Pracodawca nie może wprowadzić ruchomego czasu pracy w trybie jednostronnej decyzji. Liczebność załogi nie ma w tym względzie żadnego znaczenia.

Przepisy nie określają możliwych trybów wyłaniania przedstawicielstwa załogi. W praktyce, co do zasady do wskazania przedstawicieli pracowników dojdzie w drodze wyborów. Możliwe jest również zawarcie porozumienia z całą załogą, co może mieć miejsce w przypadku pracodawców zatrudniających niewielką liczbę pracowników.

Warto zwrócić uwagę, że art. 150 § 3 pkt 2 KP posługuje się pojęciem „przedstawicieli pracowników” (liczba mnoga). Przedstawicielstwo załogi powinno więc składać się co najmniej z dwóch pracowników. W przypadku przedstawionym w zapytaniu nie będzie więc potrzeby wdrażania procedury wyboru przedstawicieli załogi, niezbędnych do zawarcia porozumienia z pracodawcą. Rolę tę będą pełnić obydwie pracownice.  

Ze szczególną sytuacją w kontekście analizowanego zagadnienia będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy pracodawca zatrudnia jednego pracownika. Tylko w takim przypadku, wyjątkowo po stronie „przedstawicieli załogi” wystąpi jeden pracownik.